Och die Leopold, wat hij nu toch weer heeft meegemaakt... Toen we vanochtend beneden kwamen was hij nergens te vinden, zijn bed was leeg, hij zat niet op de wc, en ook nergens anders in het huis was een spoor van hem. Wel stond er een nieuwe eettafel, helemaal mooi gedekt, stoeltje erbij, heel knus. Op de tafel lag een briefje, zoals Leopold meestal voor ons achterlaat, het is fijn te weten wat hij allemaal uitspookt als wij liggen te slapen.
Op het briefje stond: "Hoi, Gister heb ik het laatste stukje van mijn kastanje opgegeten. Dus vandaag ga ik op zoek naar een lekker maaltje. Ik heb vast een stoel en tafel gemaakt en deze gedekt. Kan niet wachten straks aan tafel te kunnen eten met mijn buit! Groetjes, Leopold" Op zoek naar eten dus...hmmm.. En toen zagen we het ineens, midden in de keuken stond een trekker, die hadden de jongens al klaargezet voor het geval Leopold hem nodig had, aan die trekker zat een touw, richting het handvat van...DE KOELKAST! Die kleine slimmerik! We hoefden eigenlijk alleen nog maar de vieze pootafdrukjes te volgen om te zien waar hij zich bevond. Daar zat hij dan, druifje in zijn schoot. Er moet iets niet helemaal goed gegaan zijn, want volgens mij wilde hij graag aan zijn nieuwe tafel eten. We hebben hem maar in zijn bedje gelegd en lekker warm ingestopt. Ben benieuwd wat hij hier morgen over te zeggen heeft.