Het werd een beetje een gewoonte, ging het echt slecht dan sloot ik me af en gingen mijn twitter en instagram op zwart. Nog meer ballast, zo voelde het. Steeds vaker viel me op dat ik beter sliep als ik niet twitterde of uren scrolde door blije foto’s van anderen.
Vooral op twitter werd ik nog zelden gelukkig, behalve van het persoonlijke contact, mensen die ik soms al vanaf het begin (10 jaar heb ik mijn account!) volgde, lief en leed mee deelde, ze waren gewoon deel van mijn leven.
Een aantal jaar geleden besloot ik te stoppen met Facebook en Whatsapp. Bij die laatste had ik soms 100 chats open staan en verplichte ik mezelf om goed bij te houden hoe het met iedereen ging. Mede door mijn therapie besef ik steeds beter dat dit ook deel is van mijn problematische zelfbeeld; please like me, ik ben een goed persoon, als ik voor jou zorg heb ik nut, ben ik de moeite waard, mag ik er zijn. Ik kwam erachter dat ik simpelweg niet voor zoveel mensen kan zorgen, ghe, wie wel? Het dronk me leeg. Zonder whatsapp verloor ik zeker wat contacten, maar er bleven er ook genoeg, iMessage, mail, soms wat Telegram, we wisten elkaar prima te vinden. Om Facebook heb ik echt geen seconde wakker gelegen.
Langzaamaan besloot ik me los te maken van de rest. Bij instagram werd dat makkelijk, een beetje rare mevrouw vond het nodig me te betichten van een ongezonde kijk hebben op het lijfje van mijn zoon (ik had een foto van zijn blote buik gedeeld..) en raadde me aan in therapie te gaan waarna ze mijn hele stream doorspitte en allemaal foto’s rapporteerde… Ik behield alleen een klein account voor de mensen die écht dichtbij staan en daar heb ik mezelf een limiet van 25-30 volgers gegeven (das nog eens anders dan 4000). Twitter hou ik in de lucht, soms scroll ik even, posten doe ik liever niet meer, zeker met een slotje is de interactie vele malen minder. En het is goed zo. Ik wil niet zeggen dat ik me lichter voel, want dat is het niet. Wel merk ik dat ik me fijner voel met minder ogen, zeker sinds mijn moederschap voel ik me minder “cool” en diep van binnen ben ik daar prima tevreden over, maar publiekelijk kon ik maar niet te balans vinden. Oh en nog een voordeel van vooral geen instagram hebben; Ik wil minder spullen/kleertjes/dingetjes hebben, omdat ik ze niet zie. Zo simpel is het dus.